Η Γιολάντα Μαρκοπούλου και η ομάδα του ΣΥΝΕΡΓΕΙΟΥ μεταφέρονται για λίγο στην πλατεία Αυδή του Μεταξουργείου και παρουσιάζουν από τις 31/5 ένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης ισπανικής δραματουργίας «Το Χώμα» του José Ramón Fernández (Βραβείο Θεάτρου 2011).
Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο έργο με στοιχεία θρίλερ, το οποίο γυρίζει γύρω απο την αστυνομική πλοκή ενός φιλμ νουάρ, διατηρώντας όμως μια πολύ σταθερή θεατρική δομή. Ερωτηματικά, ανθρώπινες αδυναμίες και δυνατές πλευρές, συντηρητισμός και ελπίδα παλεύουν μέσα στην αυλή του Κεραμεικού.
Η ιστορία του Πόθο και του Μιγκέλ, της Πιλάρ και της Μαρία και το μεγάλο μυστικό που κρύβουν σ’ ένα μακρινό χωριό κάπου στην Ανδαλουσία, η ενοχική σιωπή μιας μικρής κοινωνίας, η συγκάλυψη ενός εγκλήματος και το ψέμα, είναι μερικά από τα στοιχεία αυτής της εντυπωσιακής και συγκινητικής ιστορίας, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Η σκηνοθεσία της Γιολάντας Μαρκοπούλου και η τοποθεσία στην Πλατεία Αυδή του Μεταξουργείου δίνουν πραγματικά έναν άλλο τόνο στην παράσταση.
«Το Χώμα» ήταν φιναλίστ για το βραβείο Tirso de Molina το 1998, ενώ ο συγγραφέας του José Ramón Fernández τιμήθηκε με το Βραβείο Θεάτρου στην Ισπανία το 2011.
Η μετάφραση από τα ισπανικά είναι της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ.
«Έχουμε ανάγκη την συσπείρωση»
Συνέντευξη της Γιολάντας Μαρκοπούλου
στο: athinorama.gr
Μια ξεχωριστή περίπτωση νέου καλλιτέχνη η Γιολάντα Μαρκοπούλου κρατά, μαζί με τους συνεργάτες της από το 2007, ζωντανή θεατρικά τη γειτονιά του Μεταξουργείου και αναπτύσσει κοινωνική δράση. Η νέα παράσταση που σκηνοθετεί «Το χώμα», μας έδωσε την ευκαιρία για μια συζήτηση μαζί της.Τι είναι αυτό που σε συγκίνησε στο έργο «Το χώμα»;
Γ. Μ. Είναι ένα ισπανικό έργο του Χοσέ Ραμόν Φερνάντεθ, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, η οποία και μου το πρότεινε. Είναι πολύ πρωτότυπο από άποψη γραφής, περιέχει αφηγηματικά στοιχεία και θέματα που με αφορούν βαθιά. Το θέμα της μνήμης, με αφορμή την εξαφάνιση και την δολοφονία ενός αγοριού, το ταξίδι από το παρόν στο παρελθόν και μια μικρή κοινωνία που κρύβει, θάβει ένα μυστικό μέχρι να έρθει η ώρα της αποκάλυψης και τέλος ένας άνθρωπος που βρίσκει την δύναμη να σηκώσει το έγκλημα στην πλάτη του και να κάνει μία υπέρβαση. Το ότι όλο αυτό ζωντανεύει σε ένα παλιό αθηναϊκό σπίτι, όπου κουβαλάει τις δικές του μνήμες, τις ζωές και τις στιγμές άλλων οικογενειών, δεν ξέρω γιατί, αλλά με συγκινεί πάρα πολύ. Το σπίτι αυτό μου ξύπνησε την φαντασία και σε συνδυασμό με το έργο οδηγήθηκα εκεί αυθόρμητα. Με ενδιαφέρει επίσης πάρα πολύ η αναμέτρηση, αλλά και ο συνδυασμός διαφορετικών γενεών. Έχει πολύ ενδιαφέρον η πρόβα όταν μια ηθοποιός καταξιωμένη, με κύρος, αλλά και εξαιρετικός άνθρωπος, όπως η Όλγα Τουρνάκη μοιράζεται τη σκηνή με νεότερους, όπως ο Τέο Αλεξάντερ, η Τάνια Παλαιολόγου, η Μαρία Αιγινίτου, που είναι μόνιμη και πολύτιμη συνεργάτης μου, αλλά και ο Γιώργος Μπινιάρης, που κουβαλάει μία άλλη εμπειρία και ποιότητα σκέψης. Για μένα όλα αυτά είναι εμπειρία, αλλά και μάθημα.
Τι σας έκανε να ανεβάσετε μια παράσταση σε ένα άλλο χώρο κι όχι στο καλλιτεχνικό σας σπίτι, το Συνεργείο;
Γ. Μ. Το Συνεργείο δεν έχει σταθερή έδρα αλλά «μετακινείται» ανάλογα με τις δράσεις και τις παραστάσεις που παρουσιάζει, όπως καλή ώρα με «Το Χώμα», όπου θα βρεθούμε στην αυλή ενός παλιού εγκατελειμένου σπιτιού στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο. Το κτίριο όπου στεγαζόμαστε την οδό Κολωνού 31 είναι προσωρινή στέγη μιας και ο χώρος μας παραχωρήθηκε τα τελευταία 3 χρόνια. Έτσι, λειτουργεί κάθε βδομάδα με την συνεργασία της ΜΚΟ Αμάκα, το Εργαστήρι Θεάτρου και Φωτογραφίας για νεαρούς πρόσφυγες και μετανάστες “Station Athens”. Είναι η δεύτερη χρονιά του Εργαστηρίου, που φιλοξενεί 15 μαθητές από Αφγανιστάν, Πακιστάν, Συρία. Όπως και πέρυσι έτσι κι αυτόν τον Ιούνιο θα παρουσιάσουμε μία παράσταση και μία έκθεση στην πλατεία Αυδή. Βασική αρχή του Συνεργείου είναι να διατηρεί ‘τις πόρτες του ανοιχτές’ και να συνομιλεί με την περιοχή στην οποία βρίσκεται. Στο Μεταξουργείο δεν βρεθήκαμε από σύμπτωση, αλλά από επιλογή. Υπάρχει λόγος και ελπίζω και τρόπος να ζωντανέψει το κέντρο της πόλης κι εμείς θα συμβάλλουμε σ’ αυτό. Η αλήθεια είναι ότι ο χώρος δεν ξεκίνησε με σκοπό να γίνει άλλος ένας πολυχώρος, αντιθέτως κάθε χρόνο προσπαθούμε να σκεφτούμε τι πορεία μπορεί να πάρει και τι καινούριο μπορούμε να δοκιμάσουμε. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο για το μέλλον. Είμαι σε αναζήτηση, σε σκέψεις για το ποια μπορεί να είναι η επόμενη κίνηση. Θεωρώ σημαντικό να συνομιλείς με την περίοδο που διανύει κοινωνικά η χώρα, και επειδή σίγουρα βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο, προσπαθώ πρώτα να ακούσω, να καταλάβω, να αφουγκραστώ και μετά να δράσω.
Πώς εξηγείς το γεγονός ότι όλο και περισσότερες ομάδες επιλέγουν μη θεατρικούς χώρους για τις παραστάσεις τους;Γ. Μ. Δεν μπορώ να ξέρω γιατί ο καθένας επιλέγει έναν χώρο μη θεατρικό, υπάρχουν και καλλιτεχνικοί λόγοι, αλλά σε σπρώχνει και η ανάγκη καμιά φορά. Για την ομάδα του Συνεργείου, να υπενθυμίσω ότι έτσι ξεκινήσαμε, σε ένα Συνεργείο αυτοκίνητων με αφορμή την παράσταση “Tejas Verdes” όπου μιλούσε για τα βασανιστήρια στην Χιλή του Πινοτσέτ. Δεν είχα τότε σκοπό να φτιάξω έναν ‘μόνιμο’ χώρο, απλώς ήθελα να παρουσιάσω αυτή την παράσταση σε έναν χώρο που να σε φέρνει σε άμεση επαφή με τον κόσμο του έργου, όπως εγώ τον φανταζόμουν. Το ίδιο ισχύει και για πολλές από τις επόμενες παραστάσεις μας. Ο χώρος από μόνος του έχει πάντα μια ιστορία, η οποία όταν και αν καταφέρει να συνομιλήσει με το έργο τότε συμβαίνει κάτι μαγικό.
Λειτουργείτε ως κολεκτίβα με τους συνεργάτες σου;
Γ. Μ. Η εποχή σου υποδεικνύει από μόνη της καμιά φορά την κατεύθυνση. Με τους συνεργάτες μου που αποτελούν και τον βασικό πυρήνα του Συνεργείου την Αλεξάνδρα Σιάφκου και τον Αριστοτέλη Καρανάνο, που είναι σκηνογράφοι και κατασκευάζουν μόνοι τους τα σκηνικά, την Ηλέκτρα Περσελή στους φωτισμούς και την Μαρία Δούρου στην Διεύθυνση Παραγωγής, λειτουργούμε τα τελευταία χρόνια ως ομάδα, αλλά δεν παύει ο καθένας να υπάρχει και ανεξάρτητος στην δουλειά του. Στην ομάδα μας φρόντισα να υπάρχει εξειδίκευση στον κάθε τομέα, κάτι που το θεωρώ πολύ σημαντικό γιατί έτσι λειτουργούμε καλύτερα. Αν και νομίζω ότι όλοι έχουμε ανάγκη την συσπείρωση. Πάντα υπάρχουν και νέοι συνεργάτες, όπως τώρα, η Ζωή Χατζηαντωνίου στην κίνηση και ο Λάμπρος Πηγούνης στη μουσική. Προσπαθώ σε κάθε δουλειά να δημιουργώ μία δυνατή ομάδα. Αυτό είναι το Συνεργείο! Σίγουρα, θεωρώ αναγκαίο να αλλάζεις τρόπο λειτουργίας και να προχωράς παρακάτω, όχι να ακολουθείς απαραίτητα ένα μοντέλο. Επίσης το θέμα είναι πώς συνεργάζεσαι, πώς μοιράζεσαι. Στο Συνεργείο τα τελευταία δυο χρόνια αφοσιωθήκαμε σε συνεργασίες, σκηνοθετών μεταξύ τους, συγγραφέων, ηθοποιών, συνύπαρξη παραστάσεων μέσα σε κάθε δωμάτιο του κτιρίου, υπήρξε περίοδος όπου μπαινοβγαίναμε στον χώρο 70 άτομα καθημερινά! Αυτή η συνύπαρξη ήταν τρομερή άσκηση και είχε μεγάλη αξία. Δεν ξέρω αν θα το ξανάκανα ή αν θα προτιμούσα να αφοσιωθώ σε κάτι πιο συγκεκριμένο, ίσως ένα project σε βάθος χρόνου, με συγκεκριμένο στόχο προς έρευνα. Μπορεί και να είναι η ώρα για κάτι τέτοιο…
Τι είναι αυτό που ανανεώνει την ανάγκη σου να ασχολείσαι με το θέατρο;
Γ. Μ. Η ζωή γύρω μου. Η ανάγκη μου να μιλήσω. Το θέατρο δεν θα πάψει ποτέ να είναι μία πολύ δυνατή φωνή με την οποία μπορείς πραγματικά να επηρεάσεις, να εμπνεύσεις και να εμπνευστείς, πόσο μάλλον σε εποχές όπως η δική μας.
Προβληματίζεσαι αν αυτό που κάνεις καλλιτεχνικά μπορεί να περάσει σε μια κοινωνία;
Γ. Μ. Πολύ συχνά, αλλά προσπαθώ και να μην το σκέφτομαι. Είμαι της άποψης να μην κρίνεις μόνο εκ του αποτελέσματος. Η δημιουργική διαδικασία σου επιτρέπει πραγματικά να είσαι σε επαφή με την κοινωνία και δεν σε απομονώνει απαραίτητα απ’ αυτήν. Αν τελικά κάτι περάσει στην κοινωνία απ’ όσα κάνουμε δεν νομίζω ότι θα το καταλάβουμε αμέσως, μπορεί να χρειαστεί χρόνο, ίσως και χρόνια.
Σε μια εποχή πολιτισμικής, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής καχυποψίας τι πιστεύεις πως ψάχνει ο θεατής;
Γ. Μ. Ποιότητα και ουσία. Δεν έχει την πολυτέλεια του ‘ρίσκου.’ Χρειάζεται συμπαράσταση και σίγουρα μια ελπίδα. Η Τέχνη είναι αναγκαία όσο ποτέ αυτές τις δύσκολες εποχές κι εμείς οφείλουμε να συνεχίζουμε να δουλεύουμε με όποιες θυσίες.
INFO:
Σε παλιό σπίτι της Πλατείας Αυδή,
Γιατράκου 2.
Πρεμιέρα 31/5.
«To Xώμα» του Χοσέ Ραμόν Φερνάντεζ.
Σε μετάφραση της: Μαρίας Χατζηεμμανουήλ.
Σκηνικά-κοστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου και Αριστοτέλης Καρανάνος.
Μουσική-ηχητικός σχεδιασμός: Λάμπρος Πηγούνης.
Παίζουν:
Όλγα Τουρνάκη,
Γιώργος Μπινιάρης,
Μαρία Αιγινίτου,
Τάνια Παλαιολόγου,
Θοδωρής Ζουμπουλίδης (Theo Alexander)
και ο μικρός
Ηλίας Καράμπελας.
Γιατράκου 2
(πλατεία Αυδή, Μεταξουργείο).
Κρατήσεις: 6981 802544. Είσοδος: 10 ευρώ.
Trailer YouTube
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.